Karakal stepowy Caracal caracal[1] (Schreber, 1776)[2][3] Systematyka Domena eukarionty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada ssaki Podgromada żyworodne Infragromada łożyskowce Rząd drapieżne Rodzina kotowate Podrodzina koty Rodzaj karakal Gatunek karakal stepowy Synonimy Felis caracal Schreber, 1776[2][3] Felis caracal γ nubicus Fischer, 1929[4] Felis caracal δ bengalensis Fischer, 1929[4] Felis caracal algira Wagner, 1841[5] Caracal melanotis Gray, 1843[6] Lynx lucani Rochebrune, 1885[7] Caracal berberorum Matschie, 1892[8] Felis (Caracal) berberorum spatzi Matschie, 1912[9] Caracal berberorum medjerdae Matschie, 1912[10] Felis (Caracal) nubicus corylinus Matschie, 1912[11] Felis (Caracal) caracal schmitzi Matschie, 1912[12] Felis (Caracal) caracal aharonii Matschie, 1912[13] Caracal caracal poecilotis O. Thomas & Hinton, 1921[14] Lynx caracal roothi Roberts, 1926[15] Lynx caracal damarensis Roberts, 1926[16] Lynx caracal limpopoensis Roberts, 1926[16] Caracal caracal coloniae O. Thomas, 1926[17] Felis (Caracal) caracal michaelis Heptner, 1945[18] Podgatunki C. c. caracal (Schreber, 1776)[2][3] C. c. nubicus ( Fischer, 1829) C. c. schmitzi (Matschie, 1912)[12] Kategoria zagrożenia (CKGZ)[19] najmniejszej troski Zasięg występowania Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Karakal stepowy[20], karakal[21][a] (Caracal caracal) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae). Występuje w Azji (Indie, Pakistan, Afganistan, Iran, Turkmenistan), na Półwyspie Arabskim i w Afryce. Pierwszy okaz opisano w 1776 roku. Czasami bywa zaliczany do rodzaju Felis, ale stopień jego odrębności uzasadnia ustanowienie dla niego odrębnego rodzaju Caracal. Systematyka Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1776 roku niemiecki zoolog Johann Christian Daniel von Schreber nadając mu nazwę Felis caracal[2]. Jako miejsce typowe autor wskazał „Przylądek Dobrej Nadziei” (niem. Vorgebirge der guten Hofnung)[3], ograniczone przez Joela Asapha Allena w 1924 roku do „Table Mountain, w pobliżu Kapsztadu w Południowej Afryce” (ang. Table Mountain, near Cape Town, South Africa)[22]. Caracal caracal był pierwotnie uważany za spokrewnionego z Lynx lynx, L. canadensis, L. pardinus i L. rufus; jednak ostatnie analizy genetyczne pokazują, że nie należy on do grupy rysi, ale jest bardziej spokrewniony z C. aurata[23][24][25]. Uważa się, że oba gatunki miały wspólnego przodka 4,85 miliona lat temu[25]. Zwykle rozpoznawanych jest do dziewięciu podgatunków[26][27], ale analizy wykazały że głównie ze względów biogeograficznych powinno się wyróżniać tylko trzy[28][25]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają trzy podgatunków[25]. Etymologia Caracal: fr. caracal „karakal” od, tur. kara kulak „czarnouchy”, od kara „czarny”; kulak „ucho”[29]. nubicus: nowołac. nubijski Nubijczyk, od łac. Nuba „nubijski”[30]. schmitzi: Ernst Johann Schmitz (1845–1922), niemiecki ksiądz, przyrodnik na Maderze w latach 1886–1898, 1902–1908, w Palestynie i Syrii w latach 1908–1922[31] Zasięg występowania Karakal stepowy występuje w Afryce oraz w południowo-zachodniej, środkowej i południowej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku[27]: C. caracal caracal – wschodnia i południowa Afryka od południowo-zachodniego Egiptu do Południowej Afryki. C. caracal nubicus – północna, zachodnia i północno-środkowa Afryka, w tym od północnego Maroka do północnej Tunezji oraz Senegal do Sudanu. C. caracal schmitzi – zachodnia i środkowa Azja od północno-wschodniego Egiptu po zachodnie Indie, łącznie z przybrzeżnym Półwyspem Arabskim i Turcją. Morfologia Długość ciała 61–105,7 cm, długość ogona 19,5–34 cm; masa ciała dorosłych samic 6,2–15,9 kg, dorosłych samców 8–20 kg[27]. Ubarwienie od jasnobrązowego do ciemnobrązowego, czasem czarne, pod brzuchem izabelowate lub nawet białe. Uszy długie, czarne na stronie tylnej, zakończone pędzelkami (które nie rosną, w przeciwieństwie do rysia). Kończyny również długie, sylwetka smukła, ale mocna. Ekologia Pożywienie Odżywiają się mięsem, polując na zwierzęta różnej wielkości, od ssaków po węże i płazy. Rozród Na południe od Sahary karakale nie mają ściśle określonego okresu rozrodczego, na północy młode rodzą się zimą lub wiosną. Ciąża trwa 70-79 dni, w miocie 1-4 młodych. Ssą około 4 miesięcy, dojrzewają w ciągu 15 miesięcy, ale samodzielność uzyskują już ok. 10 miesiąca. Biotop Karakal zamieszkuje suche sawanny, stepy, krzaczaste zarośla i półpustynie. Tryb życia Bywają aktywne nocą lub w dzień (zależnie od obszaru występowania), a ich aktywność zależy od temperatury otoczenia. Przy temperaturze powyżej 10° C odpoczywają. OchronaKarakale są obiektem intensywnych polowań. Wprawdzie ich futro nie ma wartości handlowej, ale są uważane za szkodniki, ponieważ chętnie zaglądają na farmy. Uwagi ↑ Nazwa karakal jest również używana w odniesieniu do rodzaju Caracal. Przypisy ↑ Caracal caracal, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.). ↑ a b c d von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Erlangen: Expedition des Schreber'schen säugthier- und des Esper'schen Schmetterlingswerkes, 1776, s. ryc. 110. (niem.) ↑ a b c d von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Erlangen: Expedition des Schreber'schen säugthier- und des Esper'schen Schmetterlingswerkes, 1777, s. 413, 587. (niem.) ↑ a b Fischer: Synopsis Mammalium. Stuttgardtiae: J. G. Cottae, 1829, s. 210. (łac.) ↑ R. Wagner: Bemerkungen über den anatomischen Ban von Macroscelides Rozeti. W: M. Wagner: Reisen In Der Regentschaft Algier in Den Jahren 1836, 1837 Und 1838. Cz. 3. Leipzig: Verlag von Leopold Voss, 1841, s. 76, ryc. 4. (niem.) ↑ Gray: List of the specimens of Mammalia in the collection of the British museum. London: The Trustees, 1843, s. 46. (ang.) ↑ de Rochebrune. Vertebratorum novorum vel minus cognitorum orae Africae occidentalis incolarum diagnoses. „Bulletin de la Société philomathique de Paris”. Septieme série. 9, s. 87, 1885 (łac.). ↑ P. Matschie. Über die Formen der Gattung Caracal Gray 1867. „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1892, s. 114, 1892 (niem.). ↑ Matschie 1912 ↓, s. 61. ↑ Matschie 1912 ↓, s. 62. ↑ Matschie 1912 ↓, s. 63. ↑ a b Matschie 1912 ↓, s. 64. ↑ Matschie 1912 ↓, s. 66. ↑ O. Thomas & Hinton. Captain Angus Buchanan’s Aïr Expedition. II. On the mammals (other than ruminants) Obtained during the expedition to Aïr (Asben). „Novitates Zoologicae”. 28, s. 3, 1921 (ang.). ↑ Roberts 1926 ↓, s. 247. ↑ a b Roberts 1926 ↓, s. 248. ↑ O. Thomas. Some new African Mammalia. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 17, s. 181, 1926. DOI: (ang.). ↑ Гептнер. „Доклады Академии наук СССР”. 49 (3), s. 232, 1945 (ros.). ↑ B. Avgan, P. Henschel, A. Ghoddousi, Caracal caracal, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-08-16] (ang.). ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 134. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.) ↑ K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 127, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8. ↑ Allen. Carnivora collected by the American Museum Congo Expedition. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 47, s. 281, 1924 (ang.). ↑ Johnson, E. Eizirik, J. Pecon-Slattery, Murphy i inni. The Late Miocene Radiation of Modern Felidae: A Genetic Assessment. „Science”. 311 (5757), s. 73-77, 2006. DOI: (ang.). ↑ E. Eizirik, Johnson, O'Brien. Submitted. Molecular systematics and revised classification of the family Felidae (Mammalia, Carnivora). „Journal of Mammalogy” (ang.). ↑ a b c d Burgin, Wilson, Mittermeier, Rylands, Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 398. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.) ↑ Wilson & Reeder (redaktorzy): Species Caracal caracal. W: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-03-28]. ↑ a b c & Sunquist: Family Felidae (Cats). W: Wilson & Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 143. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.) ↑ Kitchener, C. Breitenmoser-Würsten, E. Eizirik, A. Gentry, L. Werdelin, LA. Wilting, N. Yamaguchi, Abramov, P. Christiansen, C. Driscoll, Duckworth, Johnson, Luo, E. Meijaard, P O’Donoghue, J. Sanderson, K. Seymour, M. Bruford, C. Groves, M. Hoffmann, K. Nowell, Z. Timmons & S. Tobe. A revised taxonomy of the Felidae : The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group. „Cat News”. Special Issue (80), s. 62–63, 2017 (ang.). ↑ Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 159, 1904 (ang.). ↑ nubicus, [w:] The Key to Scientific Names, Jobling (red.), [w:] Birds of the World, Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-03-28] (ang.). ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 365. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.) Bibliografia P. Matschie. Über einige Rassen des Steppenluclises Felis (Cciracal) caracal (St. Müll.). „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1912, s. 55–67, 1912 (niem.). A. Roberts. Some new S. African mammals and some changes in nomenclature. „Annals of the Transvaal Museum”. 11 (4), s. 245–267, 1926 (ang.).
Translation of "caracal" into Polish . karakal, ryś stepowy, Karakal stepowy are the top translations of "caracal" into Polish. Sample translated sentence: Even in the longest grass, there is no hiding from a caracal. ↔ Nawet najwyższa trawa nie zapewni ukrycia przed rysiem stepowym.
Karakal stepowy (Caracal caracal) to średniej wielkości kot zamieszkujący tereny trawiaste i półpustynie Afryki oraz zachodniej i środkowej Azji. Niegdyś uważano, że jest blisko spokrewniony z rysiem – głównie za sprawą charakterystycznych kępek włosów zdobiących jego uszy. Badania genetyczne dowiodły jednak, że bliżej mu do serwala niż do rysia. Od dawna był oswajany, a dziś ponownie mieszka z człowiekiem w domu. Potrzebuje jednak szczególnych warunków i opieki. Karakal - „czarne ucho” wśród traw Karakale dostosowały się do życia w różnych typach środowisk, z wyjątkiem pustyń i lasów deszczowych. Spotkać je można na półpustyniach, stepach, sawannach, terenach porośniętymi krzaczastymi zaroślami. Jest to kot elegancki, smukły, długonogi, o atletycznym wyglądzie, co zresztą ma przełożenie na jego sprawność. Wygląd karakala Długość tułowia wraz z głową wynosi u karakala 61–108 cm, a dość krótkiego ogona – 18–34 cm. Samce mogą ważyć od 7,2 do 26 kg, samice – od 6,2 do 15,9 kg. Umaszczenie tego kota jest jednolite, z wyjątkiem nielicznych cętek po wewnętrznej stronie ud, ale tylko u niektórych osobników. Barwa futra może być różna – od piaskowobrązowego przez płowy aż po ceglastą czerwień lub brąz. Brzuch, wewnętrzna strona nóg i podbródek są jaśniejsze. Uszy to najbardziej rozpoznawalna cecha karakala – duże, czarne, zwieńczone pędzelkami bardziej okazałymi niż te u rysia. To uszom zresztą kot zawdzięcza swoją nazwę, nadaną mu przez ludy turkmeńskie. „Qara qulaq” oznacza dosłownie „czarne ucho”. Podobnie – „karakulak” – nazwa drapieżnika brzmi w języku tureckim, i to na jej podstawie stworzono nazwę zoologiczną karakala, a następnie różne jej wersje językowe. ©ShutterstockKolejnym znakiem rozpoznawczym karakala są czarne znaczenia na pyszczku – cieniowanie w okolicach oczu i poduszek z wibrysami, aż do górnej wargi i czarnego lusterka nosa. Policzki również są cieniowane, ale subtelniej. Oczy karakala „obrysowane” są na czarno; czarne są także wewnętrzne kąciki oczu, pionowe kreski nad oczami oraz cieniowanie biegnące centralnie, przez czoło ku głowie. Karakal jest niezwykle sprawnym drapieżnikiem. To najszybszy spośród małych kotów. Ma znakomite przyspieszenie, jest również niesamowitym skoczkiem. Potrafi wyskoczyć na 2 metry wzwyż, a z rozbiegu skoczyć w dal 4,5 m. Karakal - tryb życia Koty te polują najczęściej na ssaki, takie jak zające, góralki, gryzonie, małe i średnie antylopy, a ponadto na ptaki, okazjonalnie na różnego rodzaju gady, płazy oraz ryby. Karakal to drapieżnik nocno-krepuskularny (poluje głównie nocą oraz o świcie i zmierzchu). Jeśli jednak jest taka konieczność, potrafi dostosować się do zastanych warunków (np. trybu życia zwierząt, na które musi polować) i przestawić się na łowy za dnia. Karakale dysponują zwykle bardzo dużymi terytoriami, zwłaszcza na obszarach, gdzie trudniej o pokarm. Ciąża samicy karakala trwa od 68 do 81 dni. W miocie rodzi się najczęściej dwoje lub troje kociąt, które pozostają z matką do ukończenia 10–11 miesięcy. Nie znamy długości życia karakala w naturze; w ogrodach zoologicznych dożywa 19 lat. ©Shutterstock„Karakal domowy” – marzenie od wieków Karakal to kot, który od czasów starożytnych był oswajany. Jeśli wychowuje się z człowiekiem od małego, jest łagodny i ufny, przywiązuje się do opiekuna bardzo silnie. Odkryli to już starożytni Egipcjanie. W późniejszych wiekach koty te oswajały ludy stepowe Azji Środkowej, a następnie Chińczycy – od czasów cesarza Kubilaja (wnuka Czyngis-chana). Wykorzystywali te koty do polowań, niczym psy myśliwskie. Największe menażerie karakali mieli jednak indyjscy władcy z dynastii Wielkich Mogołów. "Karakala sprzedam" Dzisiaj karakale ponownie trafiają do ludzkich domów – tym razem nie jako koty myśliwskie, lecz zwierzęta domowe. Podobnie jak w przypadku serwala, trzymanie w domu karakala bez specjalnie wydawanego zezwolenia jest legalne. Kot powinien pochodzić ze specjalistycznej hodowli, spełniającej warunki dotyczące przetrzymywania zwierząt określone w załączniku do Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 16 kwietnia 2003 r. (Nr 99, poz. 916). Z pewnością jednak karakal nie jest kotem dla każdego. Jest on co prawda łagodniejszy niż serwal, łatwo przystosowuje się do nowych warunków. Jeśli miał pozytywny kontakt z człowiekiem od maleńkości i był dobrze zsocjalizowany, szybko nabierze zaufania do nowych opiekunów i nie będzie sprawiał problemów behawioralnych – pod warunkiem, że trafi do domu, który dobrze zna jego potrzeby i potrafi im sprostać! Na karakala nie powinny decydować się osoby nieposiadające doświadczenia chociażby w opiece nad kotami domowymi. Opiekunowie, których koty przejawiały problemy behawioralne będące rezultatem błędów wychowawczych, również nie powinni kupować zwierzęcia, które jest większą, silniejszą, bardziej dziką wersją domowego mruczka. Zakupu karakala nie poleca się także rodzinom z małymi dziećmi (w wieku poniżej 5 lat, lub z każdym innym dzieckiem, które nie jest jeszcze nauczone właściwego obchodzenia się ze zwierzęciem). Jeśli nie posiadasz domu z ogrodem, w obrębie którego mogłaby się znaleźć woliera dla karakala, również zrezygnuj z zakupu dzikiego kota. Karakal musi mieć dużo przestrzeni do skakania, biegania, zabawy. Absolutnie minimalna powierzchnia takiej woliery dla jednego karakala to 15 m2, a wysokość – 2,5 m. Pamiętaj też, że utrzymanie karakala to koszt wyższy niż utrzymanie kota domowego. Musisz również znaleźć lekarza weterynarii, który będzie przyjmował egzotycznego pacjenta. Karakal - hodowla Jak wybrać karakala? Wyłącznie z legalnej, renomowanej hodowli, która wychowuje kocięta od małego, karmiąc je butelką, socjalizując od pierwszych dni. Hodowle, w których koty przebywają wyłącznie w zewnętrznych wolierach nie są odpowiednie, ponieważ pochodzący z takiego miejsca karakal nie będzie wystarczająco zsocjalizowany. Najlepiej kupić kociaka w wieku do 6 miesięcy (oczywiście również nie może to być kocię zbyt młode). Jeśli osobnik nie będzie przeznaczony do celów hodowlanych, najlepiej wybrać kota już wykastrowanego. Zarówno dojrzałe samce, jak i samice znaczą teren! Optymalny wiek do kastracji kota to 3–5 miesięcy. Jeśli zabieg zostanie wykonany po osiągnięciu dojrzałości płciowej, problem znaczenia terenu przez kota może nie zniknąć. Karakal powinien być wydany przez hodowcę ze wszystkimi niezbędnymi dokumentami: książeczką zdrowia z wpisanymi szczepieniami, dokumentem pochodzenia zgodnym z CITES. Zwierzęta są też zwykle zaczipowane. Z dokumentami od hodowcy udaj się do urzędu miasta/gminy bądź starostwa odpowiedniego do miejsca zamieszkania. Musisz tam zarejestrować karakala. ©ShutterstockJak opiekować się karakalem? Przede wszystkim – spraw, żeby kot nabrał do Ciebie zaufania. Nie wolno go karać, krzyczeć na niego. Okaż cierpliwość, pozwól zaznajomić się z otoczeniem. Jest to kot z natury otwarty i ciekawy – będzie chciał zaprzyjaźnić się ze wszystkimi domownikami, włącznie z psami czy kotami. Pamiętaj w tym wypadku o właściwej socjalizacji z rezydentami! Karakale są niezwykle inteligentne, energiczne - to koty, które uwielbiają zabawę. Opiekun musi regularnie spędzać ze swoim kotem czas, bawić się w polowanie (karakale lubią wędki oraz zabawki do rzucania), dawać wyzwanie jego intelektowi i zwinności. Karakala można nauczyć chodzenia na smyczy (w odpowiednio dobranych rozmiarem szelkach - tu przeczytasz, jak wybrać szelki i smycz dla kota). Jak już wspomniałam, karakal powinien mieć wolierę, w której mógłby spędzać czas na zabawie, wspinaczce czy odpoczynku w warunkach bardziej zbliżonych do naturalnych. Oczko wodne mile widziane! A czemu woliera? Trudno zabezpieczyć ogród tak, aby karakal się z niego nie wydostał. Przypominam, że to znakomity skoczek! Dom powinien być bezpieczny dla karakala. Zabezpiecz kable, które mogłyby skusić zwłaszcza młodego osobnika spragnionego gryzienia i żucia. Nie pozostawiaj w zasięgu kota wiszących luzem sznureczków, trujących roślin doniczkowych, ostrych przedmiotów, niezabezpieczonych otwartych okien. I pamiętaj, że karakal doskoczy do znacznie wyżej położonych miejsc niż domowy kot. Dieta karakala Posiłek karakala musi być mięsny i powinien stanowić około 3–5% masy ciała kota (przeciętnie jest to ok. 500 g/dobę). Hodowca podpowie Ci, czym karmi swoje koty. Zapewne będzie to dieta stanowiąca połączenie whole prey (czyli sposobu żywienia opartego na karmówkach takich jak całe tuszki ptaków czy gryzoni) oraz karmienia surowym mięsem. Na rynku dostępne są takie karmówki do whole prey jak jednodniowe kurczęta, przepiórki, perliczki, szczurze i mysie oseski, a także niektóre gatunki ryb (niezawierające tiaminazy). Zwierzęta, które wchodzą w skład karmówek, uśmiercane są w humanitarny sposób. Wybieraj wyłącznie karmówki pochodzące ze sprawdzonego źródła, przebadane weterynaryjnie! Warto uzupełniać dietę karakala o takie składniki jak żółtka jaj, mrożony kryl oraz suplementy: algi morskie, drożdże piwowarskie, olej rybny dla kotów, zielone małże nowozelandzkie. Z pewnością wiedza na temat zasad diety BARF bardzo tu pomoże. Pamiętaj, że w naturze kot ten ma szeroki repertuar potencjalnych ofiar, tak więc i w domu jego dieta musi być urozmaicona! Nie może opierać się na jednym czy dwóch rodzajach mięsa. Karakal nie powinien mieć stałego dostępu do pokarmu. Karm go raz do dwóch razy dziennie, a niezjedzone resztki usuwaj od razu po zakończeniu posiłku. Hodowcy zalecają nietrzymanie się konkretnej godziny podawania posiłku. Raz na około dwa tygodnie kot powinien „przepościć” jeden dzień. Opiekunowie karakali opisują swoje koty jako połączenie charakteru psa z kocią gracją. Pamiętaj jednak, że to dziki kot – nie próbuj karmić go niskiej jakości pożywieniem czy jakąkolwiek suchą karmą, nie zamykaj w małym mieszkaniu. Decydując się na takie zwierzę, musisz mieć dla niego czas i warunki. Przeczytaj również: Kot Lykoi - co to za rasa? Kot Afrodyty - co to za rasa? Kot ojos azules - co to za rasa? Kot syberyjski neva masquerade – co to za rasa?
Опис: Caracal on the road, early morning in Kgalagadi: Час створення: 22 квітня 2017, 09:35: Джерело: Caracal on the road, early morning in Kgalagadi
Są piękne i łatwe do oswojenia, ale trzymanie ich w domu może być czyli ryś stepowy swoją nazwę zawdzięcza charakterystycznym uszom - od tureckiego słowa karakulak, czyli "czarne ucho". W starożytności te drapieżne koty były czczone przez Egipcjan. Pojawiały się na obrazach, rzeźbiono je z brązu, a ich pomniki stawiano na straży grobowców żyją w Afryce, na Bliskim Wschodzie i subkontynencie indyjskim. Dorosłe osobniki mogą ważyć nawet 18 kilogramów i biec z prędkością 80 kilometrów na godzinę!Okazuje się, że te piękne zwierzęta są stosunkowo łatwe do oswojenia. Ludzie zachwycają się ich umaszczeniem, a kocięta karakali rozbrajają swoim urokiem. Coraz więcej osób decyduje się więc na trzymanie ich w domu. W niektórych krajach jest to jednak nielegalne. W Polsce, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska, karakal uznawany jest za gatunek niebezpieczny, a do jego hodowli potrzeba zezwolenia. Koszt tego dzikiego kota waha się od kilkunastu do... nawet kilkudziesięciu tysięcy euro!Zobaczcie zwierzę na świecie jest warte szacunku i opieki. Stop szowinizmowi gatunkowemu!zwierzęta są lepsze od ludziNie pojmuje jak można tak piękne stworzenia zabijać dla futra...Boskie stworzenia ! Uwielbiam koty, mam jednego czarnego takiego wlochatego ze wyglada jak niedzwiadek grizzly I jak narazie przynosi mi szczescieKoty psy wszystkie zwierzaki są fajne i trzeba je kochać :)))Najnowsze komentarze (131)Polski MON miał zakupić 50 takich, niestety do transakcji nie doszło :(Kto z was chce sobie zarobic dodatkowo niezla kase ? Znalazlem na jednym forum dobry sposob, wygoglujcie: Jak zarabiac na instagramie 50$/dzienniebzdura cena za karakala to5-6 tys,euroz delikatnm zwierzakiem trzeba obchodzić się jak z aksamitnm materiałem jak zrobisz coś nie dobrego to zkacz się nie dobrze ale każdy potrzebuje uwagipiękne zwierze wm chciałam mieć kota ale nikt nie chce odaćwygląda jak ryś przez te długie uszy
Lis Stepowy Hasło Do Krzyżówki. Drapieżnik podobny do lisa rudego; W naszym słowniku krzyżówkowym dla hasła „azjatycki drapieżnik, lis stepowy” znajduje się 1 opis do. Propozycje zajęć świetlicowych od 4 do 8 maja 2020 r. Szkoła from sp19.kielce.eu Pierwsze imię kraszewskiego, autora starej baśni; Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę gryzoń stepowy
KARAKAL W DOMU | Päivittäiset uutiset KARAKAL W DOMU ja siihen liittyvä kuva ryś stepowy ryś stepowy ja siihen liittyvät tiedot KARAKAL W DOMU | Päivittäiset uutiset [penci_button link = “#” icon = “” icon_position = “left”] katso[/penci_button] Lisätietoja ryś stepowy tai muista aiheeseen liittyvistä uutisista on osoitteessa me toiminta KARAKAL W DOMU ja siihen liittyvä kuva ryś stepowy KARAKAL W DOMU ryś stepowy ja siihen liittyvät tiedot Epizod edukacyjny poszerzający wiedzę ludzi o zwierzętach, ich hodowli, żywieniu i sposobach ich wychowania. W tym odcinku poruszam temat karakali 🙂 ► Warsztaty Karakal: Śledź mnie: ► Polub mój fanpage: ► SnapChat: ► Mamy też grupę: ► Zapraszam do zapisu i pozdrawiam! ————————————————– —————————————— MÓJ SPRZĘT: ► Plecak, który biorę na wycieczkach: ► ► Kompaktowa kamera, do której nagrywam vlogi: ► ► Główna kamera Lumix: ► ► Mikrofon kierunkowy: ► ► Zegarek: ►. >>> Löydät muuta mielenkiintoista tietoa täältä me Jaa täällä #KARAKAL #DOMU. [vid_tagit]. KARAKAL W DOMU. ryś stepowy. Toivomme, että löydät tietoa aiheesta ryś stepowy täällä Kiitos, että katselit tätä sisältöä.
Hasło krzyżówkowe „przęśl, krzew stepowy” w słowniku krzyżówkowym. W naszym internetowym leksykonie definicji krzyżówkowych dla wyrażenia przęśl, krzew stepowy znajduje się tylko 1 opis do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową.
Rodzina w Rosji jako zwierzaka domowego ma karakala stepowego, zwanego także rysiem stepowym. Drapieżny ssak jest podobno bardzo przyjazny i świetnie dogaduje się z innymi kotami. Karakal stepowy osiąga od 61 do 106 cm długości, a masa ich ciała znajduje się pomiędzy 8-20 kg u dorosłych samców i 6-16 kg u dorosłych samic. Mają ubarwienie do jasnobrązowego do ciemnobrązowego, czasami też czarne. Charakteryzują je długie uszy, czarne na tylnej stronie i zakończone pędzelkami. Zwierzęta te odżywiają się mięsem. Żyją głównie w Azji i są uważane za szkodniki, ponieważ często polują na farmach. Ich futro nie ma wartości handlowej, jednak są obiektem intensywnych polowań. Pewne rosyjskie małżeństwo – Andrej i Elena – posiadają karakala stepowego jako zwierzę domowe, a jego zdjęcia pokazuje na bieżąco w internecie. Gregory wychowuje się wspólnie z kilkoma kotami i jak widać na nagraniach – zwierzęta świetnie się ze sobą dogadują. Czytaj też:Polski Spider-Man? Mężczyzna wspiął się na Marriotta w Warszawie... bez zabezpieczeń Galeria: Drapieżny karakal zwierzątkiem domowym? Ten dorasta z kotami
Kuidas on "karakal stepowy" rakenduses eesti? Kontrollige sõna "karakal stepowy" tõlkeid poola - eesti sõnastikus Glosbe : Karakal. Näidislaused
Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWysokie temperatury są dokuczliwe dla ludzi i nie inaczej jest ze wieloma gatunkami zwierząt. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Część zwierząt, jak na przykład słonie, ma własne sposoby na to, jak ochłodzić się w trakcie upałów, o czym opowiada nas Daria Kroczek z chorzowskiego zoo. Zoo w Chorzowie: Jak zwierzęta w chorzowskim zoo radzą sobie z upałami? Będziecie zaskoczeniZwierzęta żyjące w ogrodach zoologicznych można podzielić na trzy grupy. Dla przedstawicieli pierwszej grupy wysokie temperatury to środowisko właściwe, dla drugiej są neutralne, a dla trzeciej to zupełnie obcy klimat. Bez względu na ten podział większość zwierząt w ciągu dnia odpoczywa i szuka schronienia w cieniu. Aktywne są głównie rano i wieczorem, kiedy nie jest tak gorąco. - Wszystkim naszym zwierzętom zapewniamy stały dostęp do świeżej wody i cień na wybiegach, z których dość często korzystają w trakcie upału. Zwierzęta są mądre i wiedzą co zrobić by sobie nie zaszkodzić - mówi Daria Kroczek z Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w tym, podopieczni chorzowskiego zoo, gdy tylko jest im za gorąco, mogą schować się w budynkach hodowlanych, w których temperatura jest zdecydowanie niższa. Kąpiele błotne, wewnętrzna "klima" i filtr UVDo pierwszej grupy zaliczają się gatunki, które w naturze żyją w gorącym klimacie, jaki panuje w Afryce i w południowej części Azji. W większości naturalnie wykształciły sobie zachowania, które pozwalają im zredukować negatywne skutki wysokich temperatur. Doskonały przykładem są tu nosorożce, które w upalnie dni szukają ochłody w kąpielach błotnych. - Zimne błoto daje natychmiastową ulgę, jednak jego kojące działanie utrzymuje się dłużej - gdy paruje tworzy się bariera izotermiczna, która działa trochę jak filtr UV - tłumaczy Daria wybiegu nosorożców można zobaczyć liczne wyrwy i zagłębienia, które powstały właśnie na skutek tworzenia opisanej bariery ochronnej, gdy tuż po kąpieli zaserwowanej im przez opiekunów z węża ogrodowego, zwierzęta zaczęły tarzać się po ziemi. Z błotnych kąpieli chętnie korzystają także świnie rzeczne, które na swoim wybiegu mają nawet mały zbiornik wodny. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaDo znoszenia upałów doskonale przystosowane są słonie. Podstawową barierą ochronną jest ich skóra, mająca ponad 10 cm grubości. Istotną rolę przy regulacji temperatury pełnią u słoni uszy, których funkcja jest wykracza poza zwykłe Uszy słonia wypełnia gęsty system naczyń krwionośnych. Wachlując uszami ochładzają płynącą w nich krew, która krążąc po innych partiach ciała ochładza cały organizm. Można to porównać to wewnętrznej klimatyzacji - wyjaśnia Daria zabezpieczeniami wynikającymi z anatomii, u słoni można zaobserwować kilka zachowań, które wspierają regulację ciepła. Aby ulżyć sobie w upale słonie obok kąpieli błotnych lubią także posypywać się piaskiem. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaDo tej grupy w chorzowskim zoo zaliczają się także lwy. Choć w naturze zamieszkują głównie afrykańskie sawanny, gdzie wysokie temperatury nie są niczym wyjątkowym, to raczej próżno szukać ich spacerujących po wybiegu. Jeżeli lwy wychodzą z budynku, to zazwyczaj kładą się w cieniu drzew i odpoczynek w zakamarkach wybiegówDla części zwierząt upały są dość neutralne i nie mają tak wielu sposobów na ochłodę jak gatunki wymienione wyżej. Najczęściej ich aktywność koncentruje się wczesnym rankiem i wieczorem, kiedy nie jest tak gorąco, a w ciągu dnia po prostu odpoczywają. Nie zawsze potrzebują do tego cienia, jak np. struś, który w środku dnia uciął sobie drzemkę na wyspie piasku w pełnym słońcu. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWysokie temperatury nie robią wrażenia również na azjatyckich małpach - hulmanach. Mimo tego, że nie zagraża im przegrzanie, to opiekunowie ze Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w kreatywny sposób dbają o to, aby nic im się nie stało. Warzywa, którymi karmione są hulmany, podawane są w miskach wypełnionych wodą. W ten sposób małpy przy okazji posiłku, mogą zaznać ochłody. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWiększość kopytnych również nie ma problemu z wysokimi temperaturami. Przykład mogą stanowić antylopy oraz kudu wielkie, które przy pełnym słońcu spokojnie spacerują po wybiegu i skubią trawę. W Polsce można je zobaczyć tylko w upałów dobrze przystosowane są wielbłądy, które w naturze występują w Azji południowo-zachodniej i Afryce północnej zamieszkując głównie obszary pustynne i półpustynne, gdzie nocą robi się bardzo. Te wyjątkowe zwierzęta potrafią dobrze funkcjonować przy dużych dobowych amplitudach temperatur. Obecnie, wielbłądy mieszkające w Chorzowie, są w trakcie zmiany wełny. Zrzucają stare włosy i zaczynają odrastać im nowe, dzięki czemu nie odczuwają panujących Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaGoście z tundry i tajgi szukają ochłodyLatem nieco ciężej jest zwierzętom, które w naturalnych warunkach funkcjonują w chłodnym klimacie. W Chorzowie można oglądać tygrysy syberyjskie, których naturalnym środowiskiem jest Obecnie rzadziej korzystają z wybiegu, a jeśli to robią, to można je zobaczyć głównie w zaciemnionych miejscach - mówi Daria w ciągu dnia najczęściej śpią w budynku, dzięki czemu można je zobaczyć w niecodziennych Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaPodobnie jest z rosomakami, które w naturze żyją w tundrze i terenach górzystych. One również są mniej aktywne, starają się głównie spać i odpoczywać, ale przy odrobinie szczęścia można je zobaczyć na wybiegu. Jest on dobrze przystosowany do przyjęcia rosomaków - jest bardzo zacieniony, dużo tu zagłębień, pni drzew, nor i zgłębień, w których lubią przebywać rosomaki. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaO tej porze roku niełatwo jest zobaczyć ibrisy, czyli pantery śnieżne. Zazwyczaj większość czasu spędzają w chłodnym budynku, a jeśli wychodzą na wybieg, to należy ich szukać schowanych w cieniu kamieni i drzew. Choć karakal stepowy zamieszkuje dużo cieplejsze tereny niż ibrisy, to on również w ciągu dnia na wybiegu wybiera dobrze zacienione Śląskim Ogrodzie Zoologicznym mieszkają zwierzęta, które w naturalnych warunkach występują w różnych częściach świata, dlatego dość spore zróżnicowanie w ich odporności na temperatury. Mimo różnic, wszystkie są dość dobrze przystosowane do naszego klimatu i nie trzeba się martwić o ich kondycje przy aktualnych W zoo w dużej mierze żyją zwierzęta, które już urodziły się na terenie innych ogrodów w Europie. W większości są już przystosowane do panującego u nas klimatu. Przykładem mogą być tu nasze gepardy, które zimą uwielbiają biegać po śniegu - mówi Daria przeoczSpodek w Katowicach. Zobaczcie unikatowe zdjęcia z budowy symbolu Śląska. Epickie!5 wyjątkowych szczytów w Beskidach, na które łatwo wejść. Świetne na weekendKultowa góra Ochodzita to świetny punkt widokowy w Beskidzie Śląskim. Widok zachwyca!Pałac Schoena to jeden z najpiękniejszych zabytków w regionie! Znacie jego historię?Zobacz takżeWakacje kredytowe już od sierpnia. Sprawdziliśmy, jak przygotowane są banki RAPORT DZMusisz to wiedziećSupersam w Katowicach - to był kultowy sklep w PRL. Zburzono go 9 lat temu. ZobaczcieJak seniora zrobić w konia? Zadzwoń, zaproś, obiecaj darmowy laptop. Sprawdziliśmy!Śląskie WAG's. Żony i dziewczyny piłkarzy ze śląskich klubów są piękne. ZDJĘCIALewandowski już w Barcelonie. Zobaczcie najnowsze memy poświęcone transferowiPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera
Karakal stepowy (Caracal caracal) – średniej wielkości ssak z rodziny kotowatych. Jedno ze zwierząt dostępnych w pakiecie Step (Grasslands Animal Pack). Wielkość populacji na wolności: Nieznana Karakal stepowy (Caracal caracal) to gatunek niewielkiego dzikiego kota zamieszkujący sawanny, tereny bagienne, półpustynie oraz tereny leśne i krzewiaste w Afryce i na Bliskim Wschodzie
Widziałeś kiedyś, jak wygląda młody kociak karakala stepowego? Nie? My też nie, ale jesteśmy zachwyceni i nie możemy oderwać od niego wzroku. #1 Kotek Foto: Materiały prasowe Karakal stepowy nie jest niestety zwierzątkiem domowym. Ten ssak z rodziny kotowatych żyje w krajach takich jak Indie, Afganistan czy Pakistan oraz krajach afrykańskich. #2 Kotek Foto: Materiały prasowe Dojrzały karakal nie jest już tak słodki, jak jego młodsza wersja, jednak wciąż zachwyca swoim wyglądem. #3 Kotek Foto: Materiały prasowe Nam Europejczykom może przypominać wyglądem Rysia i tak też brzmi jego alternatywna nazwa - Ryś stepowy. To wszystko z powodu charakterystycznych pędzelków na uszach. #4 Kotek Foto: Materiały prasowe Z obserwacji naukowców wynika, że karakal ma prawdziwie kocią naturę: poluje głównie w nocy, jest typowym samotnikiem i wydaje odgłosy typowe dla kota. #5 Kotek Foto: Materiały prasowe Dobra wiadomość dla tych, którzy zakochali się w wyglądzie zwierzaka: karakal jest kotem łatwym do oswojenia! #6 Kotek Foto: Materiały prasowe #7 Kotek Foto: Materiały prasowe
Karakal KTT 100 1 Star Table Tennis Bat. €30,00. Sold out. Karakal is the home of the worlds No.1 PU Super Grip for Hurling, Camogie and Racket sports. Browse our wide variety of high quality GAA , Tennis, Squash and Badminton accessories today. Evolution by Design.
Wielkie koty robią ogromne wrażenie na każdym obserwatorze. To zapewne dlatego w niektórych miejscach na Ziemi w prywatnych domach pielęgnowane są nawet lwy i tygrysy. Jako zoologiczną ciekawostkę w bieżącym wydaniu ZooBranży prezentujemy jednak kota zdecydowanie mniejszego, a mimo to imponującego i majestatycznego. Jest nim karakal stepowy, zwany też rysiem stepowym. Te okazałe koty zostały udomowione już przed wiekami. Wykorzystywano je do polowań na antylopy. W starożytnym Egipcie były one z kolei zaliczane w poczet zwierząt czczonych i stawiano im pomniki oraz uwieczniano na malowidłach. Zwyczajowo ich posągi stały przed grobowcami faraonów niejako pełniąc straż w miejscu ostatniego spoczynku władcy. Obecnie w wielu krajach karakale stanowią poszukiwane i cenione zwierzęta domowe. W Polsce gatunek ten znajduje się jednak na liście zwierząt niebezpiecznych i posiadanie takiego pupila wymaga specjalnego zezwolenia. O tym jednak za chwilę, najpierw przyjrzyjmy się bliżej temu pięknemu zwierzęciu. Karakal stepowy (Caracal caracal) zamieszkuje rozległe obszary Afryki, Bliskiego Wschodu oraz zachodnie połacie subkontynentu indyjskiego. Wyróżnia się aż osiem podgatunków geograficznych. W większości występują one w naturze dość pospolicie i nie są zagrożone wyginięciem (w Czerwonej Księdze karakal posiada status gatunku o niższym ryzyku zagrożenia). Nazwa „karakal” została zaczerpnięta z języka tureckiego i można przetłumaczyć ją jako „czarnouchy”. Karakal jest okazałym kotem dorastającym do ok. 50 cm wysokości w kłębie. Długość ciała wynosi od 60 do 80 cm, do tego należy doliczyć jeszcze 20-30 centymetrowy ogon. Masa ciała wyrośniętego samca może dochodzić do 18 kg, samice są wyraźnie mniejsze i nie tak masywne. Smukła sylwetka i długie kończyny sprawiają, że karakal jest doskonałym sprinterem ustępującym pod tym względem tylko gepardowi – w pogoni za zdobyczą potrafi rozpędzić się nawet do 80 km na godzinę. Futro ma barwę od jasno- do ciemnobrązowej z dużo jaśniejszym lub nawet niemal zupełnie białym brzuchem. Charakterystyczną ozdobę głowy stanowią wysokie, stojące niemal pionowo uszy zakończone bardzo długimi, czarnymi pędzelkami. Karakale są typowymi mieszkańcami stepów, półpustyń i innych otwartych lub półotwartych terenów, gdzie polują na zwierzynę. Należą do zwierząt o aktywności zarówno dziennej jak i nocnej. Ich ofiarami padają rozmaite stworzenia od płazów i węży po duże ssaki. Z tego powodu w wielu regionach ich naturalnego występowania uznawane są za uciążliwe szkodniki i stanowią obiekt polowań w celu ograniczenia ich populacji. Młode karakale przychodzą na świat w różnych porach roku, zależnie od położenia geograficznego. Po trwającej ok. 2 miesięcy ciąży samica rodzi od 1 do 4 kociąt. Przypominające pluszowe zabawki maluchy przez ok. 4 miesiące żywią się mlekiem matki. Pełną samodzielność uzyskują ok. 10 miesiąca życia, zaś do rozrodu gotowe są w wieku ok. 15 miesięcy. Na popularność karakali jako zwierząt domowych nie bez wpływu pozostaje fakt, iż drapieżniki te, choć ewidentnie kocie z natury, bardzo łatwo się oswajają i przywiązują do opiekuna niczym psy. Z łatwością przystosowują się do życia w domu, dają się również wyprowadzać na smyczy. Najlepszym rozwiązaniem jest nabycie młodego kota w wieku około 6 miesięcy. Jeśli nie zależy nam na jego rozmnażaniu dobrym wyjściem jest nabycie osobnika już wysterylizowanego (zabieg sterylizacji – podobnie jak u kotów domowych – dość skutecznie zapobiega kłopotliwemu znaczeniu moczem w mieszkaniu, przy czym u karakali problem ten dotyczy tak samców, jak i samic). Maluch powinien od samego początku spędzać jak najwięcej czasu z ludźmi w celu oswojenia i zżycia się z nową „rodziną”. Pod względem zachowania przypomina bardzo szczeniaka – jest żywiołowy, pełen energii i chętnie się bawi. Należy pamiętać, że karakal nie jest właściwym pupilem jeśli w domu są małe dzieci. Nie nadaje się również do ciasnego mieszkania. Pozwolić na niego mogą sobie tylko posiadacze domów z ogrodem. Nawet jeśli zwierzak spędza większość czasu w domu należy mu bowiem zapewnić solidnie zabezpieczony wybieg na otwartym powietrzu o powierzchni minimum 15 m kw. Najlepiej, jeśli pupil może wchodzić do niego bezpośrednio z mieszkania i korzystać w miarę swoich potrzeb. Większość karakali z łatwością uczy się korzystania z kociej toalety, rzecz jasna, musi być ona odpowiednio duża dla tak okazałego zwierzęcia. Z wykarmieniem karakala nie ma większego kłopotu. Jego dietę można oprzeć na chudym, surowym mięsie drobiowym, wołowym lub pochodzącym z dziczyzny. Uzupełnieniem jadłospisu mogą być surowe jaja. Nie zaleca się jedynie podawania surowej wieprzowiny, gdyż grozi to wystąpieniem choroby Aujeszkiego, która dla tych kotów jest bardzo groźna. Dorosły karakal zjada ok. 500 g mięsa dziennie. Niektórzy hodowcy polecają również stosowanie wysokiej jakości karm mokrych i suchych dla zwykłych kotów domowych. Dietę karakala powinno się regularnie wzbogacać w wapń i witaminy, aby uniknąć niebezpiecznych dla zdrowia zwierzęcia niedoborów. Właściciele karakali podkreślają, że są to zwierzęta wyjątkowo inteligentne, uwielbiające kontakt z człowiekiem. Bardzo lubią spacery z opiekunem, zabawę z piłką, nie stronią od wody i chętnie pływają. Jak już wspomnieliśmy na wstępie w naszym kraju informacje o karakalu jako o zwierzęciu domowym należy traktować raczej wyłącznie jako zoologiczną ciekawostkę ze świata. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 3 sierpnia 2011 r. znajduje się on bowiem na liście gatunków zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi, gdzie figuruje w kategorii II („Pozostałe gatunki lub grupy gatunków zwierząt niebezpiecznych”). W celu pielęgnacji karakala konieczne byłoby więc najpierw uzyskanie stosownego zezwolenia. Co więcej, zwierzę musi zostać zaczipowane oraz należy zapewnić mu odpowiednie pomieszczenie. Dla przedstawiciela tego gatunku przepisy wymagają klatki lub wybiegu dopasowanego rozmiarami do wielkości zwierzęcia wykonanych z kraty z prętów stalowych o średnicy nie mniejszej niż 5 mm. Pomieszczenie to musi być co najmniej dwudzielne, tak, aby możliwe było czasowe odizolowanie drapieżnika np. na czas sprzątania pozostałej części. Wejście do pomieszczenia powinno prowadzić przez śluzę lub zamykany korytarz. Dodatkowo pomieszczenie musi być osiatkowane lub okratowane także od góry. Klatka lub wybieg powinny być postawione na podmurówce zagłębionej w podłożu co najmniej 1,5 m lub w inny sposób skutecznie zabezpieczone przed przekopaniem się zwierzęcia pod ogrodzeniem. Wybieg powinien być zabezpieczony, w szczególności dodatkowym ogrodzeniem lub rowem, tak aby nie było możliwości podejścia do klatki lub ogrodzenia na odległość poniżej 1,5 m. Dodatkowo należy zaopatrzyć się w niezbędne wyposażenie w postaci klatki transportowej, dopasowanej rozmiarem i wytrzymałością do wielkości posiadanego zwierzęcia, rękawice skórzane lub z innego materiału o podobnej lub większej wytrzymałości, z mankietem co najmniej do połowy przedramienia oraz siatkę na kiju z metalową. okrągłą obręczą, dopasowaną rozmiarem do posiadanego zwierzęcia. Jednak nawet po przezwyciężeniu formalności dotyczących uzyskania pozwolenia i spełnieniu wszystkich wymagań co do pomieszczenia i sprzętu na przeszkodzie w posiadaniu własnego karakala stoi jeszcze jeden dość istotny problem, a mianowicie cena samego zwierzęcia. Za młodego, oswojonego kota trzeba bowiem zapłacić od 15 nawet do 30 tysięcy euro. Tak więc dla ogromnej większości pasjonatów taki niezwykły pupil na zawsze pozostanie jedynie w sferze marzeń ☺.
vQgw5aa. 16lqi7cqoq.pages.dev/7116lqi7cqoq.pages.dev/2116lqi7cqoq.pages.dev/6716lqi7cqoq.pages.dev/9116lqi7cqoq.pages.dev/2516lqi7cqoq.pages.dev/3616lqi7cqoq.pages.dev/616lqi7cqoq.pages.dev/76
karakal stepowy w domu
